Δε θέλω τίποτα γιατρέ, μόνο ένα χαρτί για τη γυμναστική…

Δε θέλω τίποτα γιατρέ, μόνο ένα χαρτί για τη γυμναστική…

Είναι η εποχή που άνοιξαν τα σχολεία κι άρχισαν τα μαθήματα της γυμναστικής και οι εξωσχολικές αθλητικές δραστηριότητες για τα παιδιά. Μα και οι μεγάλοι δεν πάνε πίσω – κι αυτοί θέλουν το γυμναστήριο τους, το κολυμβητήριο τους, ή ακόμη και τον πρωταθλητισμό τους. Στα ιατρεία παθολόγων, καρδιολόγων και παιδιάτρων κοινό αίτημα του φθινοπώρου: “ένα χαρτί γιατρέ για τη γυμναστική”. Και τι να κάνει κι ο γιατρός, τις πιο πολλές φορές υποκύπτει, βγάζει το μπλοκ γράφει, υπογράφει και μόλις ο πελάτης φύγει σκέφτεται: “τώρα καλά έκανα που το έδωσα, ή θα βρω κανένα μπελά;”

Άλυτο ζήτημα το τι πρέπει να ζητάμε για να είμαστε κάπως εξασφαλισμένοι πως δε θα χαθεί καμία ανθρώπινη ζωή κατά τη διάρκεια της γυμναστικής, ή αμέσως μετά. Και βέβαια ο θάνατος αφορά παθήσεις της καρδιάς και των μεγάλων αγγείων που στους νεότερους είναι κυρίως αρρυθμιολογικής φύσεως, ενώ στους μεγαλύτερους εμπλέκεται και η στεφανιαία νόσος, δηλ. το έμφραγμα.

Ας συνοψίσουμε τι επικρατεί ως τώρα σε Ευρώπη κι Αμερική. Η κύρια διαφορά μεταξύ των δυο ηπείρων είναι ότι στην Αμερική δεν είναι απαραίτητο το καρδιογράφημα. Κατά τα άλλα οι οδηγίες είναι ίδιες. Δηλαδή, στους νεότερους παίρνουμε λεπτομερές οικογενειακό και ατομικό ιστορικό και κάνουμε λεπτομερή κλινική εξέταση. Σε μεγαλύτερες ηλικίες πριν ξεκινήσει κάποιος άσκηση πρέπει εκτός των παραπάνω να προηγείται τεστ κοπώσεως. Και στους μεν και στους δε, αν προκύψουν ευρήματα, προχωράμε σε περαιτέρω έλεγχο. Αυτός ο έλεγχος μπορεί να είναι τρίπλεξ, ή τεστ κοπώσεως, ή holter, ή μαγνητική καρδιάς, ή στεφανιογραφία, ή ηλεκτροφυσιολογικός έλεγχος και ούτω καθεξής.

Στην Ελλάδα όλοι συνήθισαν να παραγγέλνουν ένα triplex, είτε αυτοί είναι γονείς, είτε καθηγητές φυσικής αγωγής, είτε προπονητές, ειτε γιατροί πολλές φορές, νομίζοντας πως με αυτό τον τρόπο ελέχθηκε η καρδιά και εξασφαλιστήκαμε. Κι από την άλλη πλευρά υπάρχουν και οι γιατροί που υπογράφουν ένα χαρτί διεκπεραιωτικά να μη χαλάσουν το χατήρι ή να μη χάσουν τον πελάτη.

Κάθε πάθηση έχει το δικό της τρόπο ελέγχου και δεν υπάρχει καμιά εξέταση που να τα βλέπει όλα γιατί αν ήταν έτσι, απλά θα είχε καταργήσει όλες τις υπόλοιπες εξετάσεις! Όταν ο γιατρός παίρνει το ατομικό και οικογενειακό ιστορικό κάποιου που πρόκειται να συμμετέχει σε πρόγραμμα άσκησης κάνει στοχευμένες και όχι γενικές ερωτήσεις προκειμένου να αποκλείσει την κρυφή επικίνδυνη πάθηση και σίγουρα δεν επαφίεται στο στεγνό συμπέρασμα μιας υπερηχογραφικής εξέτασης.

Έτσι, την επόμενη φορά που θα χρειαστούμε ένα χαρτί γιατρού για τη γυμναστική, να συνειδητοποιήσουμε ότι ζητάμε μια βεβαίωση ότι δεν κινδυνεύουμε και να αφήσουμε το γιατρό να αποφασίσει εάν χρειάζεται ένα σκέτο καρδιογράφημα ή κάποια εξειδικευμένη εξέταση που μέχρι τότε μπορεί να αγνούμε ακόμα και την ύπαρξή της.

No Comments

Post A Comment